Alex Vanneste (41) nam het bedrijf een tweetal jaar geleden over van zijn vader Werner (69). Werners grootvader Jules vestigde zich rond 1934 als zelfstandig vlashandelaar in Kortrijk. ‘Na de Tweede Wereldoorlog is mijn vader Joseph hier in Harelbeke, tussen de vlasvelden aan de Leie, ook vlas gaan veredelen, onder meer voor de papierindustrie, sigarettenblaadjes en dollarbiljetten, dat soort dingen', vertelt Werner. Al in de jarenvijftig maakte de textielsector een grote crisis door, vooral in Noord-Frankrijk en Oost- en West-Vlaanderen. Het vlas werd verdrongen door synthetische vezels. Maar Joseph Vanneste had een lumineus idee: waarom geen vlas mengen met synthetische vezels? Het werd een succesverhaal, vooral in de VS, tot diep in de jarentachtig.
Intussen beschikt Vanneste ook over een kleine vlasspinnerij in Stasegem, verhandelt het garens die in China worden aangemaakt om hier verder te veredelen, hebben ze de handelsactiviteit in vezelvlas – waarmee het allemaal begon – weer opgenomen en waagde het zich ook in de aparte niche van handgetufte tapijten in 100procent vlas. ‘Diversifiëren binnen de vlassector is een garantie op de toekomst', zegt Alex stellig. ‘Zo maakten we de cirkel rond en konden we de omzet veiligstellen, waardoor we ook tijdens de crisis onze vijftig personeelsleden in dienst konden houden.'
De vlooi van 't vlas
Net als het natuurproduct waarmee het werkt, kende het bedrijf Jos Vanneste een verleden met pieken en dalen, maar toch lonkt het hoopvol naar de toekomst. De liefde voor de vezel is dan ook groot; de passie spat ervan af. ‘De vlasvezel is een levende vezel, die bij elke bewerking verandert en verfijnt', zegt Werner. ‘Dat maakt hem weerbarstig, maar ook immens boeiend.' ‘Vlas bewerken vraagt om creativiteit', knikt Alex. ‘Vlas behoort tot ons culturele erfgoed en wordt bijvoorbeeld in Japan en de VS erg gerespecteerd. Wist je dat wij hier in België het vlas met het hoogste vezelrendement wereldwijd halen? Daardoor is ons vlas competitiever dan in China, Oekraïne of Egypte, en kunnen wij het overal verhandelen'
‘Je moet de vlooi van 't vlas hebben', zegt Werner, die zijn zoon nog steeds bijstaat met vaderlijke raad. ‘Die passie hebben we gelukkig van generatie op generatie kunnen doorgeven, en door telkens tijdig een stap opzij te zetten voor de jongeren, is de opvolging vlekkeloos verlopen. Ik heb driezonen en dacht: er zal er wel één tussen zitten die mij wil opvolgen', lacht hij. ‘Ik ben nooit gedwongen', pikt Alex in. ‘Vlas fascineerde mij al van kindsbeen af. En ik doe niets liever dan onderhandelen en verkopen.' ‘Dat heeft hij van zijn grootvader', knikt Werner. ‘Ik heb mijn vader als student nog een tijdje moeten vervangen, toen hij een zwaar auto-ongeval had gehad. Toen ben ik besmet geraakt door het vlasvirus.' En de vijfde generatie? ‘Ik heb twee dochters, van tien en dertien', glimlacht Alex. ‘Als er ooit één interesse toont, staat de deur open. Maar ze moeten wel eerst een diploma halen.'
Wat er ook gebeurt, vlas blijft een aantrekkelijke vezel, voor kledij, meubel- en gordijnstoffen en steeds meer ook voor technische toepassingen, of als bestanddeel van composietmaterialen. ‘En vlaslinnen is populairder dan ooit', besluit Alex. ‘Er was een periode dat het een exclusief nicheproduct was geworden, maar nu is het weefsel weer betaalbaar voor iedereen. Sterker en schoner dan polyester of katoen.'
De liefde voor het vlas is duidelijk sterker dan welke crisis ook.
Bron : http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=CV2JV75D#debat